Ironman Maastricht 2022

“

– Ah je doet triatlon. Al eens een Ironman gedaan?

– Nee, alleen halve Ironmans.

– Oh…

“

Bovenstaande conversatie is wellicht herkenbaar voor vele amateur-triatleten. Zo ook voor mij. Sinds 2016 ben ik aangesloten bij ZLTC, de gezelligste triatlonclub van het land. Wat begon als een hobby is intussen helemaal uit de hand gelopen…

Het begon allemaal op 9 augustus 2021, tijdens een zomer vol regen en verveling. Want nee, in de regen kunnen we niet fietsen en als we niet kunnen fietsen vervelen we ons. Op de Whatsapp-groep liet iemand een ballonnetje dat in Maastricht voor 1 keertje terug een volledige triatlon zou komen in 2022.

En toen begon het zo:

• ikzelf: Als Valérie meedoet, doe ik ook mee.
• Peter V: Als Peter meedoet, doe ik ook mee.
• Maarten: Ik zorg ervoor dat iedereen klaar is voor de wedstrijd!
• Peter V: Dus als Valerie meedoet zijn we al minstens met 6: Valerie –> Peter –> ik –> Joris –> Jimmy C –> Tim
• Aannemersbedrijf Yannick en Mathieu Dewalque en elektriciteitswerken PJ Driessen zorgen voor een sfeertent en Vespa pret onderweg!!

Zo ging dat enkele uren verder en schreven diezelfde avond 10 clubleden zich in voor de Ironman Maastricht 2022! In de dagen erna nog een aantal en de teller stond al snel op 15. Ongezien in de geschiedenis van de club dat zoveel mensen tegelijk de volledige afstand aanvallen!

Voor de duidelijkheid, als we spreken over de hele afstand, dan gaat het om 3.8km zwemmen, 180km fietsen en 42.2km lopen. Dus eerst en uur tot anderhalf uur in de zee of een of andere andere rivier zwemmen. Dan een halve dag op de fiets en tenslotte afsluiten met een marathon.

Op zich was het voor mij geen concreet plan, ik was perfect tevreden met halve triatlons. Een halve triatlon is ook een mooi en groot doel waar je serieus voor moet trainen en naar kan toeleven. Maar dan denk je aan de conversatie waar ik deze post mee begon. Iets in jezelf doet je toch afvragen – zou ik dat ook kunnen?

Anything is possible. De baseline van Ironman, de bekendste triatlon-organisator ter wereld. Als je het maar graag genoeg wil, is alles mogelijk.

Trainen maar dan

Met meer dan 10 full distance newbies moest er wel iets gebeuren in de club. Maarten engageerde zich om iedereen klaar te krijgen voor de wedstrijd. Dat was niet zomaar een engagement, maar een hele onderneming! Ook al hadden we allemaal wel heel wat ervaring met wedstrijd (met 1 uitzondering), voor de volledige afstand waren er toch heel wat vraagtekens. Vraagtekens die we met de hulp van Maarten en andere ervaren ijzeren mannen één voor één uit de weg konden ruimen. Maarten zorgde voor degenen die het wilden voor een persoonlijk trainingsschema week na week. Wij moesten niet meer nadenken, gewoon uitvoeren wat in het schema stond…

De weg naar Maastricht liep natuurlijk niet over rozen. Iedereen had wel wat tegenslag. Corona, valpartijen, blessures, … Een aantal onder ons haalden de start helaas niet. Zelf heb ik geen grote problemen gekend, al moet ik toegeven dat de combinatie werk, gezin en trainingen erg uitdagend is. Gelukkig kreeg ik thuis veel steun in mijn plannen. Zonder die steun zou ik het niet gekund hebben. Doordat iedereen ook veel moest puzzelen met de agenda was het ook niet zo eenvoudig om samen te trainen, dus veel trainingen waren lang en eenzaam 🙂

Zwemmen

In de paasvakantie trokken we met een ongekend grote delegatie richting Port Grimaud, waar prachtige fietsroutes en een heerlijk zonnetje op ons wachtten. En helaas ook een oneindig 50m-zwembad, waar het al snel duidelijk werd dat ik mijn zwemkunsten na de coronaperiode echt dramatisch waren. Ik heb hulp gezocht en gevonden bij Marjon van Swimfantastic. Zij leerde mij een jaar of vijf geleden de basis van het crawl-zwemmen en zette me met een update en enkele weken online focustraining terug op weg.

Tijdens de halve triatlon van Geraardsbergen was het al iets minder dramatisch. Een topzwemmer ga ik nooit worden, maar ik kon toch weer terug aan 2:00 / 100m in open water zwemmen. Prachtige wedstrijd trouwens, Challenge Geraardsbergen!

Anyway, Ironman dus

Zelden zo nerveus geweest als de week voor 7 augustus 2022. En ik niet alleen, de spanning was te snijden die zondagmorgen in Maastricht om 6:00. Ieder had wel zijn reden om nerveus te zijn. Voor mij waren dat de enorme zwemafstand en het feit dat ik nog nooit meer dan 25km had gelopen (en vandaag dus een marathon moest doen). Ook Maarten zat met de zenuwen. Gaat iedereen de finish halen?

Aangemoedigd door een hele hoop supporters sprongen we 1 voor 1 de Maas in. En dan was het meter per meter, brug per brug tot aan de gebouwen van het ‘gouvernement’ die je in de verte kon zien. Dacht ik. Het was nog een stuk verder… Maar toen ik aan de rode boei kwam, de helft van de zwemkoers, viel de stress van me af. Nu wist ik dat ik het ging halen! Zo nerveus als ik was voor de start, zo opgelucht was ik toen ik uit het water kwam.

Het fietsen kon beginnen. Het fietsparcours werd enkele weken voor de wedstrijd ingekort, wat de organisatie veel kritiek opleverde. Er werd echt veel geklaagd, zelfs de organisator zelf uitte publiekelijk zijn frustratie dat het zo moeilijk te organiseren was. Het was draaien en keren. Op en af. But if it were easy, they’d call it soccer. Tijdens het fietsen dacht ik eigenlijk steeds – rustig, rustig er komt nog een marathon. Dus nergens vol gas op de fiets. En het aangepaste fietsparcours had een geweldig voordeel: door de drie ronden konden we ook 3 keer langs de nu al behoorlijk talrijk opgekomen ZLTC-supporters passeren.

Gek hoe makkelijk die 180km passeren als je op voorhand daarop ingesteld bent. Je bent eigenlijk constant bezig met je voedingsplan en het afwisselende parcours en voor je het weet is het tijd om te lopen. Ook hier weer lopen met de rem op, want mijn hoofd zat vol met horrorverhalen over de man met de hamer die blijkbaar altijd klaarstaat vanaf kilometer dertig.

Maar de man met de hamer heb ik niet gezien. Na de aanloopstrook over de Maas passeer je naast de finishzone en daar werd al gestart met een  finish-feestje. Een beetje verder leek wel of er een festival aan de gang was in het park. Maar neen, het was geen festival – het was de ZLTC-fanzone! Dit overtrof alle verwachtingen… Nog nooit gezien tijdens een triatlon en hét hoogtepunt van het parcours.

En die marathon? Kilometer na kilometer, gedragen door de supporters, kwam die magische rode loper dichterbij. Op kilometer dertig twijfelde ik allang niet meer, ik ging het halen. Wat meer is: iedereen van de club die aan de start stond heeft het gehaald! Anything is possible.