Daar zijn de wedstrijden eindelijk weer – Rouffa Kristof

Knokke, 7 september 2019: In de stromende regen liep ik over de finish van de halve triatlon. Zware wedstrijd, diep gegaan, finishtijd van 5u net niet gehaald. In mijn verslag van die wedstrijd stond als afsluiter dat ik volgend jaar zou terugkomen om onder de 5u te gaan. Niet dus. Wie had ooit gedacht dat het bijna 2 jaar zou duren voordat we aan de start zouden staan van de volgende wedstrijd. Plaats van het gebeuren was niet Knokke, maar Kanne. Op 20 juni 2021 stonden we met een paar ploegmaats aan de start van de 111. Tijdens de lange periode zonder wedstrijden ben ik wel blijven sporten (gelukkig mocht dat nog!) en ik had dan ook het idee dat de basis goed was. Daarom had ik me voor een aantal wedstrijden ingeschreven op korte tijd: 20 juni Kanne (111), 27 juni Hoeselt Run (10 miles), 4 juli Kinrooi (kwart), 11 juli Eijsden (halve) en 1 augustus IM Maastricht (halve). Dit met het idee dat er toch wel een aantal van deze wedstrijden niet zou doorgaan. Dat bleek achteraf niet helemaal goed ingeschat (voor een keer was dat niet erg): ze konden allemaal doorgaan, dus ik mocht vol aan de bak.

Vol enthousiasme naar de eerste afspraak in Kanne. Net als bij de vorige editie was het warm en mocht er niet met wetsuit worden gezwommen. En dat heb ik gemerkt: met een zwemtijd van dik 21 minuten was ik niet tevreden. Vervolgens de fiets op voor 100 kilometer langs het Albertkanaal met 4x de Slingerberg. Dat fietsen ging op zich goed, maar tijdens de laatste 10 kilometer voelde ik eigenlijk al dat het beste ervan af was. Bovendien heb ik toen de fout gemaakt om net voor de tweede wissel nog een gelletje binnen te spelen. Die is bij de start van het lopen slecht bevallen, dus dat moet ik onthouden voor een volgende keer. Toegegeven: het loopparcours in Kanne is niet simpel. Drie keer de trappen van de brug naar boven en ook drie keer een stevige onverharde klim richting Caestert. Net als bij mijn vorige deelname ging het lopen dus niet zoals gehoopt en heb ik het tempo moeten laten zakken. Op iets meer dan een kilometer voor de finish zag ik dat een eindtijd onder de 4u nog net zou kunnen lukken als ik nog even kon versnellen. Dat lukte, dus toch met een voldaan gevoel de wedstrijd kunnen eindigen. Vooral geleerd dat het zwemmen beter moet. Het mindere lopen lag wat mij betreft eerder aan het zware parcours en de warmte, want de loopconditie was op basis van de trainingen echt wel in orde. Dat zou een week later ook blijken.

De Hoeselt Run was de eerste loopwedstrijd die in “normale” vorm kon doorgaan. Er werd weliswaar gestart in waves, maar dat verliep heel vlot. Ik had er na Kanne op sportief gebied een vrij rustige week van gemaakt met de bedoeling om voluit te gaan in deze 10 miles. We mochten al vroeg in de voormiddag starten in heerlijk loopweer en op een mooi, maar lastig parcours. Steeds heuvelachtig, bijna geen meter vlak. Maar dat moest me wel liggen, want ik kwam hier ook vaak tijdens de trainingen. Voor een keer had ik me ook eens goed vooraan geplaatst in het startvak. Bedoeling was om meteen snel te starten en te kijken waar het schip zou stranden. Nu bleek dat die loopconditie wel goed zat: constant tussen 3:45 en 4:00 minuten per kilometer kunnen lopen, behalve tijdens de laatste hellende stroken. Maar daar had ik op voorhand al rekening mee gehouden, want die zijn best wel zwaar. De laatste kilometer toch nog kunnen versnellen en in een heel mooie tijd kunnen finishen: 1:04:20 en een onverwachte negende plaats. Dat lopen zit dus wel goed, hopelijk blijkt dat ook de komende weken na het fietsen.

Kort samengevat: een geweldige dag, met uitzondering van het weer tijdens de wedstrijd. Met een grote ZLTC-bende waren we aanwezig: zowel jeugd als volwassenen waren op de afspraak en het was top om iedereen aan het werk te zien en aan te moedigen. Ook bij de ZLTC-tent hing een fijne zomerse sfeer, maar vanaf de middag begonnen we de buienradar in de gaten te houden. Het zou nipt worden. Tijdens het zwemmen was er nog niets aan de hand. Dat ging trouwens (met wetsuit) veel beter dan in Kanne. Na het wisselen hebben we de eerste fietsronde nog droog kunnen afwerken, maar in de verte begonnen de onweerswolken al te verschijnen. En een paar minuten later brak het onweer echt los: windvlagen en stromende regen zorgden ervoor dat het te gevaarlijk werd om deze wedstrijd verder te zetten. De organisatie besliste dan ook (terecht) om alles te annuleren. De bakken in de wisselzone stonden vol met water en de loopschoenen dreven erin rond. Een spijtig einde van een voor de rest heel mooie dag.

De eerste halve triatlon na Knokke in 2019 en het missen van die 5u stak nog steeds tegen 🙂 Daar moest en zou verandering in komen. Vandaag was een uitgelezen kans: rustig zwemwater, biljartvlak parcours, weinig wind en een ideale temperatuur. Samen met Davy, Maarten en Michael stond ik aan de start. Het zwemmen (met wetsuit) ging net als in Kinrooi goed. Een idee van de tijd heb je in het water natuurlijk niet echt en ik was dan ook verbaasd toen ik uit het water kwam: op de klok stond iets meer dan 33 minuten. Dat was voor mijn zwemcapaciteiten heel goed. De fiets op en ik kwam net gelijk met Davy uit de wissel. Ik heb zelfs niet geprobeerd om in zijn buurt te blijven, want hij vertrok supersnel 🙂 Op het fietsparcours kwamen we elkaar regelmatig tegen en het viel meteen op dat ik steeds op dezelfde afstand van Maarten bleef hangen. Bij het keerpunt in Maastricht kwam hij me telkens op hetzelfde punt tegen. Het verschil was niet zo heel erg groot, maar ik kwam geen meter dichter. En aangezien het gemiddelde toch al 38 km/u was, heb ik vooral moeten opletten om niet te diep te gaan tijdens het fietsen. Vervolgens de loopschoenen aan en na een paar kilometer voelde ik al dat dit heel goed ging. Gestart aan 4:15/km en geëindigd aan 4:25/km, dus weinig verval tijdens het lopen. Uiteindelijk de finish gehaald in 4:18:18. Heel tevreden!

Drie weken na Eijsden opnieuw een halve op het programma: de Iron Man 70.3 in Maastricht. Ik was eigenlijk snel gerecupereerd van de vorige wedstrijd en zo toch nog twee weken stevig kunnen trainen. Dit was de laatste wedstrijd in de reeks, dus ik wilde graag nog een keer alles op alles zetten. Het was dan ook jammer dat de onzekerheid over het al dan niet doorgaan van de wedstrijd lang duurde. Uiteindelijk werd het een Run-Bike-Run omwille van hetgeen de weken ervoor met de Maas was gebeurd. En voor een keer vond ik het eigenlijk niet erg dat het zwemmen niet doorging. Naast de felle stroming was het water gewoon vuil. Het was voor mij de eerste Iron Man wedstrijd en dat betekent natuurlijk dat er wat meer show bij komt kijken. Ik wist niet helemaal wat ik ervan moest verwachten. Het was in ieder geval jammer (maar begrijpelijk) dat het loopparcours en de finish buiten de stad plaatsvonden. Hopelijk kan dat volgend jaar wel weer.

We startten dus met een run van 5km. Ik had me voorgenomen om die rustig aan te pakken aan 4:00/km. Dat was geen probleem. Vervolgens de fiets op voor 90 kilometer. De eerste kilometers was het opletten met veel bochten en kasseien, maar eens uit het centrum kon de gas open. Het fietsparcours kende ik heel goed van tijdens de trainingsritten. De passages in het Limburgse Heuvelland zijn geweldig en parcourskennis was hier echt wel een voordeel. Op het hoogteprofiel zijn wel de belangrijkste klimmetjes zichtbaar, maar er zitten ook een heel aantal stukken vals plat bij die behoorlijk kunnen tegenvallen! Tijdens het fietsen heb ik dan ook vooral veel deelnemers kunnen inhalen en dat geeft altijd een goed gevoel. Na het heuvelachtige eerste deel wordt het vlakker tijdens de laatste 40km. Uiteindelijk heb ik een mooi gemiddelde kunnen rijden van 36 km/uur. Vervolgens opnieuw de loopschoenen aan en vertrokken voor 21km langs de Maas. Twee lange lussen met slechts 2 keerpunten: saaier kan haast niet, maar met de supporters erbij was dit toch nog wel een klein feestje. Het tempo zat (net als in Eijsden) goed erin: constant onder de 4:15/km tijdens de eerste 10km. Toen werd het wel wat lastiger. Rond kilometer 15 stonden Tim en Joris langs het parcours en toen riep ik nog dat 1:30 op de afsluitende halve marathon moeilijk zou worden omdat ik een beetje moest vertragen. Vervolgens een klein risico genomen door nog een (niet gepland) gelletje te nemen. Gelukkig verteerde dit nog goed en kon ik het tempo vasthouden. Pas bij het opdraaien naar de finish bij het Provinciehuis zag ik dat mijn klok nog op 1:29 stond. Ik dacht dat ik rechtstreeks naar de finish kon, maar er moest nog een kleine lus worden gelopen. Dus toch nog alles op alles gezet en in 1:29:51 de halve marathon kunnen afronden. Super tevreden! Ook over de eindtijd in 4:27:34.

Zo heb ik een dus na lange tijd aan een reeks van wedstrijden kunnen deelnemen. En ik kan er alleen maar blij mee zijn, zowel met het plezier dat ik eraan heb beleefd als met de prestaties. Nu is het tijd voor een veel rustiger tweede deel van de zomer. Misschien dat ik er hier of daar nog een wedstrijd bij doe, maar er zijn geen grote plannen meer voor 2021. Eigenlijk hoop ik alleen maar dat de geplande wedstrijden van alle clubgenoten gewoon kunnen doorgaan! Want daar zitten wel nog mooie en grote afspraken tussen met o.a IM Duisburg, Challenge Almere en IM Barcelona. Fingers crossed!